Najdalej na wschód wysunięte pasmo Sudetów Środkowych. Ciągną się one od Przełęczy Srebrnej na północnym-zachodzie po Przełęcz Kłodzką na południowym-wschodzie. Całe pasmo o powierzchni około 200 km kw. jest podzielone na dwie części przełomem Nysy Kłodzkiej tzw. Przełomem Bardzkim, w którym tworzy pięć meandrów. Jest to przełom antecedentny tzn. starszy niż góry. Przełom Nysy dzieli to pasmo na część wschodnią i zachodnią. Grzbiet zachodni ma kształt szerokiego, niezbyt wysokiego masywu.

Najwyższą kulminację stanowi Słup (667 m n.p.m.). Grzbiet wschodni jest wyższy i ma kształt pojedynczego, ostro zarysowanego pasma z kulminacją najwyższej w Górach Bardzkich - Kłodzkiej Góry (765 m n.p.m.) i Ostrej Góry (751 m n.p.m.).

Budowa geologiczna Gór Bardzkich jest bardzo zróżnicowana. Występują tu zlepieńce, piaskowce i łupki. Poszczególne formacje skalne pochodzą z różnych epok: kambryjskiej, sylurskiej i dolnokarbońskiej. Skomplikowana budowa znajduje odzwierciedlenie w urozmaiconej rzeźbie terenu. Zbocza pocięte są licznymi, głębokimi dolinkami, a poszczególne szczyty wyraźnie zaznaczają się w linii grzbietowej.