Góry Bystrzyckie

Grupa górska w Sudetach Środkowych, granicząca od zachodu z Górami Orlickimi, od północy z Górami Stołowymi, od północnego wschodu opadająca stromo do Rowu Górnej Nysy. Ciągnie się na długości ok. 40 km z północnego zachodu na południowy wschód.

Przełęcz Spalona (776 m n.p.m.) dzieli te góry na dwie części: północną i południową.
Część północna, tworząca rozległe wierzchowiny, podzielona jest doliną Bystrzycy Łomnickiej na pasmo zachodnie i wschodnie. Nad wyrównaną wierzchowiną zachodniego pasma wznoszą się kopulaste wierzchołki.
Na południe od Przełęczy Spalonej Góry Bystrzyckie tworzą wąski łańcuch poprzecinany dolinami. Wznosi się tu najwyższy szczyt Gór Bystrzyckich - Jagodna (977 m n.p.m.).

Góry Bystrzyckie zbudowane są z kambryjskich gnejsów i łupków, na których w północnej części zalegają ławice górnokredowych margli i piaskowców. W pobliżu Gniewoszowa znajduje się jaskinia zwana Solną Jamą. Nazwa pochodzi od podobnego do grubych ziaren soli wapienia, w którym jaskinia została utworzona na skutek działania wód. Wapień tworzy tu dużą soczewę wśród łupków krystalicznych. Północna wierzchowina Gór Bystrzyckich ograniczona jest płytką niecką wysłaną górnokredowymi marglami i piaskowcami, w której leży rezerwat torfowiskowy zwany Topieliskiem. Jest to przykład torfowiska wysokiego.